Birds falling down the rooftops

Out of the sky like raindrops

No air, no pride

That’s why birds don’t fly

De tekst van Birds, het liedje waarmee Anouk eindelijk de finale van het Eurovisiesongfestival wist te behalen, kent een opmerkelijke literaire verwijzing. Dat mocht ook wel na een serie malloten, waaronder een indiaan, een draaiorgeldraaister (‘Doe dan Sieneke maar’), drie dikke, oude mannen in glitterpak. Het leek of het enige wat Nederland nog exporteerde slechte smaak was.

Maar nu is er dan Anouk met Birds. De eerste regel doet ons meteen denken aan de opvatting van Willem Frederik Hermans over de moderne roman, opgetekend in Het sadistische universum:

Een roman waarin alles wat gebeurt en alles wat beschreven wordt, doelgericht is; waarin bij wijze van spreken geen mus van het dak valt, zonder dat het een gevolg heeft en waarin dit alleen geen gevolg mag hebben, wanneer het de bedoeling van de auteur geweest is, te betogen dàt het in zijn wereld geen gevolg heeft als er mussen van daken vallen.

Maar alleen dan.

Daarmee zette Hermans de schrijver in dezelfde positie als God, die vroeger ervoor zorgde dat er niets buiten zijn wil gebeurde, zoals blijkt uit Mattheus 10:29-31:

29 Worden niet twee musjes om een penningsken verkocht? En niet een van deze zal op de aarde vallen zonder uw Vader.

30 En ook uw haren des hoofds zijn alle geteld.

31 Vreest dan niet; gij gaat vele musjes te boven.

Met dit in het achterhoofd kunnen we de komende zaterdagavond met vertrouwen tegemoet zien.